Η μεγάλη αλήθεια. Δεν έχει καμιά σχέση με το ταλέντο και την αξία του καλλιτέχνη ο χαρακτήρας του. Τεράστιοι μουσικοί, ηθοποιοί, συγγραφείς είναι αληταράδες του κερατά. Στην προσωπική τους ζωή κουβαλάνε ένα κάρο ανωμαλίες, διαφόρων ειδών ακρότητες. Μήπως έχει αλήθεια και το άλλο. Δεν θα έβγαινε το χάρισμα τους, το δωρισμένο σ΄αυτούς ταλέντο, αν δεν ήταν και λίγο... παλιάνθρωποι. Μας δίνει την ευκαιρία η αναφορά σήμερα στον βραβευμένο και ποιοτικό κινηματογραφικό ηθοποιό Sean Justin Penn, ο οποίος γεννήθηκε το 1960, σα σήμερα 17 Αυγούστου, από γονείς ηθοποιούς. Έγινε ο σταρ με φάτσα απόλυτου αληταρά. Κοψιά παράνομου του πεζοδρομίου, του φτηνού εγκληματικού περιθωρίου. Τίποτα μικροκλοπές, ίσως βαποράκι βρωμογειτονιάς. Ο ορισμός της αντικοινωνικότητας, της αναίδειας στα μάτια του, στα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Τον Σων Πεν είναι αδύνατον να τον δεις στο γκισέ τραπεζικό υπάλληλο, έναν πλασιέ, δικηγόρο, ιατρό.
Δεν ξέρω τι γίνεται στις άλλες κοινωνίες. Ξέρω τι έγινε στην δική μας. Κάπου νομίζω ότι καταλαβαίνω που χάθηκε το παιχνίδι. Οι λέξεις στην εποχή που ζούμε, έχουν τεράστια δύναμη, ειδικά όταν εκφέρονται με συνεχή και συστηματικό τρόπο, από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης. Κανονικότητα και ελευθερία. Μαζί οι δύο λέξεις, που κάποτε θεωρούσαμε έννοιες αυτονόητες. Εκεί είναι το κλειδί, στα αυτονόητα, στα ειωθότα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που όλη αυτή η επιχείρηση, αρχικά μετακύλισης των ευθυνών στους πολίτες, και στην συνέχεια χειραγώγησης, έλαβε τον τίτλο ''επιχείρηση ελευθερία''. Η διαχείριση του τρόμου, μέσω του τρομολαγνικού αφηγήματος, οδήγησε σε κάτι φαινομενικά ανώδυνο. Η αρχική καραντίνα, οδήγησε στο νέο κανονιστικό πλαίσιο, που έλεγε πότε μπορεί να βγει ο πολίτης, γιατί έπρεπε να βγει, τα γνωστά κ...χαρτα με τους λόγους μετακίνησης, ο εξευτελισμός του ελέγχου από τα όργανα εξουσίας. Εκεί η κοινωνία, αποδεχόταν ένα νέο μοντέλο, ήπιου ολοκληρωτισμόυ. Η ελευθερία, ήταν κάτι που εξαρτιόταν από την εξουσία, και σε αυτό δεν αντέδρασαν, ούτε φυσικά οι.....αντιπολιτευόμενες δυνάμεις(που έπαιρναν μαθήματα εξουσίας), ουτε δυστυχώς και οι εκτός κοινοβουλίου δυνάμεις, της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και της πατριωτικής διανόησης.
Φτάνοντας στο παρόν, στο σήμερα, έχει ξεκινήσει η νέα κανονικότητα, των υποχρεωτικών ράπιντ στους ανεμβολίαστους εργαζόμενους, των προστίμων, των διώξεων και των εργασιακών αναστολών, ενώ ελευθερία νοείται, να μπορείς να πας για φαγητό, στο σινεμά, στο θέατρο , στο γήπεδο, όπου εκεί πάντα , κάποιος άσχετος και άγνωστος, θα ελέγξει αν τηρείς τους κανόνες και είσαι το υπάκουο παιδί.
Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτά, είναι η κανονικότητα του δεν σβήνω φωτιές, τις αφήνω να κάψουν φύση και σπίτια, για να δείξω την κλιματική απειλή, αλλά επαίρομαι ότι δεν έχω νεκρούς. Είναι η αποδοχή της ΄κάθε διαστροφής ως φυσιολογικό και του κάθε φυσιολογικού ως διαστροφή. Είναι η απαγόρευση κάθε αντίθετης σκέψης, ως προς το πολιυικά ορθό, κάθε αμφισβήτηση του Ευρωπα'ι'κού ιδεώδους, του ΄΄ανήκομεν εις την Δύσιν΄΄, η υποταγή στην κάθε κρατική επιλογή, ακόμα και αν οδηγεί σε όλεθρο.
Είναι πάνω απ όλα, το να θεωρείς φυσιολογικό, να ανεβαίνουν οι τιμές στα ύψη, να αργοπεθαίνουν απεργοί πείνας στο κέντρο της μεαγαλούπολης, να δέχεσαι πολιτικούς κλόουν και φασίστες ως μαχητές της ελευθερίας, γιατί όλα αυτά είναι κάτι συνηθισμένο, μην σχολιάζεις, να μην αντιδράς.
Είναι τέλος, η αποδοχή , ότι εκτός από την κατά συνθήκη ελευθερία, δεν υπάρχει πλέον το δικαίωμα στην ελευθερία όχι απλά επιλογής , αλλά και ελευθερίας σκέψης. Και όποιος δεν συλλογάται λεύτερα.....
Το great reset ξεκινά, όταν η κοινωνία, ξεχνά τι σημαίνει ελευθερία, ιδεολογία, δικαίωμα,
Η κοινωνία, έχει πλεόν την δυστοπία εν εσπέρματι μέσα της . Αυτή η άρρωστη κοινωνία, δεν πρόκειται ποτέ να αντισταθεί.
Οι υπόλοιποι, πριν μπολιαστούμε από την ίδια κοινωνική πανδημία, πρέπει σύντομα να βρούμε τρόπους αντίδρασης.
Comments
Post a Comment
Your opinion counts