Αδιόρθωτος αλητάμπουρας και μέγας ηθοποιός με δυο Όσκαρ!

Η μεγάλη αλήθεια. Δεν έχει καμιά σχέση με το ταλέντο και την αξία του καλλιτέχνη ο χαρακτήρας του. Τεράστιοι μουσικοί, ηθοποιοί, συγγραφείς είναι αληταράδες του κερατά. Στην προσωπική τους ζωή κουβαλάνε ένα κάρο ανωμαλίες, διαφόρων ειδών ακρότητες. Μήπως έχει αλήθεια και το άλλο. Δεν θα έβγαινε το χάρισμα τους, το δωρισμένο σ΄αυτούς ταλέντο, αν δεν ήταν και λίγο... παλιάνθρωποι.

Μας δίνει την ευκαιρία η αναφορά σήμερα στον βραβευμένο και ποιοτικό κινηματογραφικό ηθοποιό Sean Justin Penn, ο οποίος γεννήθηκε το 1960, σα σήμερα 17 Αυγούστου, από γονείς ηθοποιούς. Έγινε ο σταρ με φάτσα απόλυτου αληταρά. Κοψιά παράνομου του πεζοδρομίου, του φτηνού εγκληματικού περιθωρίου. Τίποτα μικροκλοπές, ίσως βαποράκι βρωμογειτονιάς. Ο ορισμός της αντικοινωνικότητας, της αναίδειας στα μάτια του, στα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Τον Σων Πεν είναι αδύνατον να τον δεις στο γκισέ τραπεζικό υπάλληλο, έναν πλασιέ, δικηγόρο, ιατρό.

Το φοβερό, το αληθινό. Ο τύπος στην προσωπική του ζωή είναι χαμένο κορμί. Κάθαρμα ράτσας. Καλλιτέχνης, όμως. Υψηλής κλάσεως. Μ' όλη τη σημασία της λέξης καλλιτέχνης. Δοσμένος στη δουλειά του, και με τη βαθειά αγωνία να αποδώσει άριστα μέχρι τη λεπτομέρεια της λεπτομέρειας. Άλλο ότι έχει γυρίσει και ξεπέτες.
Ο Σων Πεν ανήκει στην μετά απ' εκείνη των Ρόμπερτ ντε Νίρο και Αλ Πατσίνο - μέγιστοι κωλοπαιδαράδες οι δυο μακράν κορυφαίοι του Χόλυγουντ - γενιά των ηθοποιών που σφράγισαν τα πολύ εντυπωσιακά βήματα του σύγχρονου κινηματογράφου. Οι Τζώνυ Ντεπ, Μπρατ Πητ, Λεονάρντο ντι Κάπριο, Ματ Νταίημον, Έντουαρντ Νόρτον οι αρχιπαικταράδες. Ηθοποιάρες, επιδοτούν τον κάθε ρόλο τους με τέτοιο βάρος ερμηνείας και σε σύγκριση μ' αυτούς μοιάζουν κόμικ οι εμβληματικοί σταρ της εποχής των Τζώνυ Γουαίην, Χώμφραιη Μπόγκαρτ, Κλαρκ Γκαίημπλ, Ροκ Χάτσον, Γκρέγκορυ Πεκ και σία. Χωρίς υπερβολή όλοι αυτοί πριν εμφανιστεί ο Μάρλον Μπράντο είναι της πλάκας σε σύγκριση με τους π.χ. Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Ντέζελ Ουώσιγκτον, Τζωρζ Κλούνυ. Η μέρα με τη νύχτα.

Η κουβέντα για τον Σων Πεν. Ξεχνάς την προσωπική του ζωή και την πεζοδρομιακή φάτσα του. Έχεις να κάνεις με αξιοσέβαστο ηθοποιό. Με 2 Όσκαρ πρώτου ρόλου, παρακαλώ.

Είχε βρωμίσει το πράμα, το γράψανε, το ξαναγράψανε, ότι η πρώτη του γυναίκα, η περιβόητη και μεγαλύτερη του Μαντόνα έτρωγε το ξύλο της αρκούδας από τον Σων Πεν, όσο ήταν παντρεμένοι. Μη κολλήσουμε σ' αυτό. Εντάξει, θα το πεις κι αυτό, ότι η κυρία τις ήθελε τις μάπες της, και τίποτα κλωτσές στο γυμνασμένο κώλο της, όμως από την άλλη άντρας να δέρνει γυναίκα δεν είναι άντρας. Είναι κωλοπαιδαράς. Όσο κι αν έχει τις ''δικαιολογίες'' του, διότι έμπλεξε με γυναίκα που δεν γεννήθηκε να γίνει σύζυγος, μητέρα.
Σων Πεν, η σκατόφατσα. Καμία σχέση με Τομ Χανκς π.χ. και Ρίτσαρντ Γκηρ. Αλητάμπουρας ο κύριος. Κι όμως. Ο λεβέντης είναι πολύ μεγάλος ηθοποιός. Ό,τι θες σου παίζει. Τον μαφιόζο, τον ηλίθιο, τον τραβεστί, τον φιλήσυχο οικογενειάρχη, τον τυχοδιώκτη. Ό,τι θες, κωμωδία, δράμα, περιπέτεια, θρίλερ. Βγάζει ρόλους υψηλών απαιτήσεων, που από τον ηθοποιό ζητάνε βαθειά εσωτερικότητα.

Το πιο εντυπωσιακό, και λόγω της ημέρας χρόνια του πολλά και δημιουργικά στον άνθρωπο, είναι ότι η καλλιτεχνική του ευαισθησία φάνηκε όταν έγραψε σενάρια και σκηνοθέτησε αληθινά κουλτουριάρικες ταινίες με φτασμένους συναδέλφους του, όπως τον κολοσσό Τζακ Νίκολσον.

Μάλιστα, κύριε. Ένας αλητόμαγκας, με έντονη πολιτική και κοινωνική παρεμβατικότητα, ως δημιουργός υπέγραψε ταινίες, όχι εμπορικές, απόλυτα ποιοτικές, με ανθρώπινες ιστορίες, σχεδόν αντιχολυγουντιανές.